Binnen de expat community lopen de EHR medewerkers regelmatig aan tegen het feit dat de verwachtingen van de huisvesting van de expats soms niet helemaal stroken met het woningaanbod in Nederland, iets wat sterk afhangt van het land van herkomst.
Een huurder die gewend is per slaapkamer een badkamer ter beschikking te hebben kan lichtelijk in shock zijn als hij er achter komt dat het gemiddelde eengezinswoning in Nederland over slechts een badkamer beschikt die met het hele gezin moet worden gedeeld.
Een expat die begeleid wordt door een relocationbureau, zal voordat hij op huizenjacht gaat uitgebreid worden geïnformeerd over de woningmarkt in Nederland. Met 17 miljoen mensen op een kleine 34000 km2 wonen stelt dit bepaalde eisen aan de plaats van vestiging als je niet bijvoorbeeld de rest van je leven in de file wil doorbrengen.
Heden ten dage is het geen uitzondering meer dat een woning over een tweede badkamer beschikt, in 1995 echter was dit nauwelijks te vinden en al helemaal niet in het huursegment. Na overname van een Akzo divisie door het Amerikaanse Wellman Inc. kwam er een Amerikaanse directie naar Nederland om de overname en het management in goede banen te leiden.
Zo kwamen wij in contact met John. De wensen van John ten aanzien van zijn huisvesting waren zeer helder. Het moest een vrijstaande, moderne woning zijn met minimaal twee badkamers en gemeubileerd. Dit bleek bij navraag niet zozeer Johns´ eigen wens als wel de opdracht van zijn echtgenote die, totdat de huizenmissie was volbracht, in de Verenigde Staten verbleef.
Een ware uitdaging voor EHR. Hoewel de budgettering ruim was in deze zoekopdracht, waren woningen met meerdere badkamers nauwelijks te vinden. John en zijn vrouw waren met z´n tweeën en konden naar Nederlandse maatstaven wel met een riante badkamer toe, de echtgenote was echter duidelijk in haar instructies geweest. Na elke bezichtiging van een potentiele woning zei John: ´I just want to make Amy happy´ wat op zich een lovenswaardig streven was maar woning technisch gezien weinig vooruitgang boekte.
Uiteindelijk was de woning gevonden die voldeed aan de wensen van Amy: groot, vrijstaand, gemeubileerd, modern en voorzien van twee badkamers. Hoera, een witte raaf gevonden. De woning bevond zich echter in de bosrijke omgeving van Zwartebroek, achter onverharde wegen en met prachtige natuur, maar ook midden in de bible belt. Of dit nou zo’n ideale locatie voor een expat werd door ons dan ook zeer betwijfeld. John was zo verguld met de gevonden woning dat hij alle bezwaren van tafel veegde en beslist wilde overgaan tot aanhuur. En herhaalde de woorden: ‘I just want to make Amy happy, and this is what she wants!’
Nadat de transactie was beklonken en John zijn intrek had genomen in de woning, werd het tijd dat ook Amy haar domicilie zou kiezen in het pittoreske Zwartebroek. De eerste vlucht werd geboekt naar Nederland en Amy kwam kijken waar haar man zich had gevestigd. Hoewel de woning voldeed aan haar wensen was zij zeer ontzet over de contreien waar John de gedroomde woning had betrokken. Midden in het bos, niet eens in de buurt van Amsterdam, de enige stad waar Amy zichzelf wel zag winkelen.
Bij de eindoplevering, twee jaar later, vertelde John dat Amy het na twee weken voor gezien hield in Zwartebroek en had besloten om weer terug te gaan naar de Verenigde Staten. In twee jaar tijd was zij slechts sporadisch een weekendje overgekomen. Met deze wetenschap, vertelde hij, was een appartement in het centrum van Arnhem beslist een gelukkigere keuze geweest. ‘Maar’, voegde hij er aan toe, ‘ik heb wel leren koken in die twee jaar, meer was er niet te doen in Zwartebroek tenslotte’.
Ik denk dat Amy, na terugkomst van John in de VS, in ieder geval de vruchten van deze opgedane vaardigheden heeft kunnen plukken.
